Ik ben mentaal best wel moe. Ik merk het zodra ik zit en even nadenk over mijn positie op dit moment. Ik ben een enorme denker, maar juist nu heb ik ook behoefte aan wat rust aan mijn hoofd. En mijn energielevel is gedaald en heb er dan voor verschillende dingen even geen puf meer voor. Het is niet het feit dat ik ouder wordt, want ik beweeg best wel regelmatig. Wandelen of fietsen of ook naar de sportschool, hoewel ik dat de afgelopen perioden ook niet veel meer heb gedaan. Gewoon geen puf. Nu zit het weer ook niet echt mee. Het regent en regent al sinds vorig jaar zomer en temperatuur wil ook niet echt stijgen. Hoewel de winter wel zwak was, dus echt vriezen was er niet bij. Maar nu is bijna mei en je grijpt elke zonnestraal die je maar kan pakken. En ik merk het aan vele mensen dat ze er moeite mee hebben. Klimaatsveranderingen worden steeds heftiger en verschuiving van de jaargetijden. Heftigere regenbuien wereldwijd. Ik vrees voor onze toekomst van de jongeren. Mijn generatie is er mede schuldig aan dat we dit enigszins gecreëerd hebben, maar nog steeds niet opgelost krijgen. De jeugd is hier wel steeds meer bewust van en proberen daar dan ook bewuster naar te leven. Echter te weinig en te weinig effectief vrees ik. Ik heb niet de wijsheid in pacht om precies te vertellen wat goed en wat slecht is en wat we er nu in vredesnaam aan kunnen doen, zodat onze kinderen hier beter mee kunnen leven. Afijn, dat is iets voor een geheel ander onderwerp. Ik beschreef hierboven dat ik mentaal moe ben en begin mezelf steeds beter te leren kennen. “Nu pas?”.. hoor ik je zeggen!? Ja, inderdaad. Ik had gehoopt dat dit al veel eerder in mijn leven was gebeurd, dan had ik er ook naar kunnen leven. Heb ik een slecht leven gehad. Nee, helemaal niet. Wel versnippert, vind ik. Maar mijn zijn heb ik in feite pas leren kennen toen ik Karin tegenkwam. Daar begon mijn strijd tegen mezelf.
Het was december 2018 en ik was driftig aan het daten in dat afgelopen jaar. Veel gesprekken gehad met diverse vrouwelijke daters, maar was geen van allen een echt succes. Dus bedacht ik me om dan maar naar een ‘echte’ datingsite te gaan en had me ingeschreven. Met het aanmaken van je profiel was je wel veel tijd kwijt om al die verschillende uiteenlopende vragen serieus te beantwoorden. Een zeer psychologische aanpak met een hoog datingsucces, die gebaseerd is op het matchen van de juiste profielen bij elkaar. Als je hoger zat dan 110 punten dan had je blijkbaar volgens de site een potentieel succes voor een goede relatie. Dus daar werd wel goed op gelet en had je sowieso al een hoger succesratio vergeleken met vele andere datingsites. Tja, datingsites! We kunnen al niet meer zonder. Elkaar ontmoeten in een kroeg, werk, sport of andere bezigheid is al jaren niet meer bij. Maar nu ook zeker de jeugd niet. Die beleven en zien de wereld via hun mobieltje. Waar is hun leven als internet er (even) niet meer is?!
Na het aanmelden op deze datingsite had je dus een zeer uitgebreid profiel en dan komt het er uiteraard op neer dat je gaat kiezen voor een abonnementsvorm die ze daar aanbieden. Je begrijpt dat met deze datingsites, die veel succes hebben en met het matchen van toekomstige relaties, daar ook een redelijk prijskaartje aan vastzit. Daar is uiteraard wat voor te zeggen, maar ik ontdekte dat ik bij het zoeken naar een potentiële partner wel hun eigenschappen, profiel (matching) kon lezen en zag – indien aanwezig – alleen een wazige foto bij die profielen. Daarnaast kwam ik erachter dat ik maar één berichtje naar hen kon sturen. De vrouwelijke profielen mogen blijkbaar standaard meer of hadden simpelweg wel een dergelijk eerlijk abonnement. Zij beantwoorden jou of niet en vaak met meerdere reacties, alleen die kon ik uiteraard zonder abonnement dan niet meer beantwoorden. Dat was dan wel frustrerend, maar dat is uiteraard de tactiek van deze datingsite, die je dan hiermee min of meer stuurt om toch ook maar een abonnement te nemen. Wel was het zo dat als je een paar dagen geduld had je mogelijk een mailtje ontving met een abonnement kortingsaanbod. Verder was het zo dat als je iets van een mailadres in dat éérste berichtje plaatste, werd dat onherroepelijk gescreend en tegengehouden met sterretjes. Zo slim zijn die datingsites dan ook wel om dat te onderdrukken. Maar ik had een ander plan om dat te omzeilen. Een soort van puzzel waarbij de lezer – als ze dan de rebus oploste – wel een e-mailadres kregen en daar dan eventueel op reageerde. Nu begrijp je dat daar niet iedereen van gediend is en ook weer begrijpelijk. Je gaat tenslotte niet voor niets naar zo’n datingsite om dan vervolgens met een e-mail verder te gaan. Maar Karin werd hierdoor juist getriggerd en was het voor haar de uitdaging om deze rebus wel op te lossen. Zij had tenslotte iets van 116 punten met een match met mij. Geen slechte score als koppel. Afijn, er werd vanaf dat moment toch al driftig gemaild en nadien zelfs via WhatsApp verder gecommuniceerd. Dat was een zeer spannende en leuke tijd, voordat je elkaar überhaupt gezien hebt. Het klikte goed en hadden regelmatig contact op de opeenvolgende dagen/weken.
De eerste keer dat we elkaar zagen was bij mij thuis. In eerste instantie zouden we in Den Bosch afspreken, maar is uiteindelijk gewijzigd om één of andere reden. Het ging goed en ik had toen ook net de cursus handlezen van Paul Bles achter de rug en wist veel over de betekenissen van het handlezen.
Dit vond Karin ook wel interessant en vulde elkaar wel aan in deze beleving van ontmoeting en was het al gauw heel wat intiemer, waar we beiden volledig in opgingen.
Heel snel kwamen en zagen we elkaar wat frequenter en ik was helemaal in de wolken met haar. Volgens mij is dat mijn eerste echte verliefdheid geweest die ik ooit ervaren had in mijn leven. Apart, ja maar heel vrij en ontwapenend. Ik was sowieso al bezig om af te vallen, want ik woog daarvoor veel te veel. Obesitas, met de mogelijkheid om maagverkleining te kunnen aanvragen. Niet gedaan overigens.
Gewoon old-fashion way en anders gaan eten en gezonder. Tenslotte had ik 2004 al een kleine hartwip achter de rug, wat me helemaal overrompelde. Blijkbaar had ik daar niet voldoende van geleerd en was in de jaren dat ik Roxane als vriendin had te zwaar en ongezond. Gelukkig heeft dit zich niet geëscaleerd in hartfalen of dergelijke, hoewel ik in maart 2019 wel een 3-tal stents in mijn lijf geplaatst werden ter preventie. Dat was maar goed ook, want er was wel het één en ander dichtgeslibd, naar verluidt. Vanaf die tijd ook meer gaan bewegen en afgevallen en ook gezond blijven eten. Dat heeft wel geholpen, maar vooralsnog dus nog steeds niet voldoende en zit ik nog steeds te sukkelen met een overgewicht. Dit is heel lastig en is het vallen en opstaan met mijn lijf. Nu 61 en is het qua leeftijd nog lastiger om af te vallen en juist gemakkelijker om weer aan te komen. Veel bewegen en sporten is de remedie, maar ook minder of liever gezegd anders eten. Vooral ’s avonds is veelal een ding incl. de alcohol wat er insluipt. Blijft erg lastig voor een bourgondiër die ik ben.
In 2019 hebben Karin en ik best wel veel dingen samen ondernomen en was voor mij een jaar lang witte broodweken. Ik was uitermate gelukkig, opgewekt, enorme humor en kon in feite alles aan. Naarmate de tijd verstrijkt komen er ook de andere punten aan het licht bij onze persoonlijkheden, wat voor iedereen geldt natuurlijk. Maar dat is dan best wel confronterend. Het feit is dat ik een persoon ben die erg van ‘samen’ houd en Karin juist een persoon is die meer einzelgänger is of meer met haar ‘eigen’ leven bezig is. Tegenstrijdigheid, Jazeker, en met name om de communicatie hoog te houden. Dat blijkt dan ook het key-word te zijn binnen onze relatie. Een ander feit is dat we beiden nog met kinderen thuis zitten en samenwonen niet gaat, zolang die nog thuis zitten. Zij geeft aan dat dat gedoemd is om te mislukken. Dat is echter haar mening en wijkt daar niet van af. Nu moet ik achteraf zeggen, dat als ik dat toen geweten had me wel drie keer op mijn hoofd had gekrast om deze weg in te slaan. Maar ik heb geleerd, veel geleerd wat wel en niet kan. Wat meer bewuster nadenken met de dingen die je doet of gaat doen. Meer beheerst in het leven staan. Dus weggegooid, nee.. ik denk het niet!
Toen kwam Corona en hield ons thuis en gaf zonder meer problemen voor de maatschappij en samenleving. Ook voor ons, want de huizenmarkt en bewoningen voor jonge mensen is inmiddels nagenoeg onmogelijk gemaakt. Toen kwam ook nog eens de oorlog van Rusland met Oekraïne met alle gevolgen van dien. Energiecrisis en alles werd duurder en duurder. Huizenmarkt stort in zekere zin in. Kinderen zijn nog op school en studie en ‘uitvliegen’ is dan voorlopig ook niet aan de orde.
Dus met het eventueel ooit samenwonen zullen we ook moeten wachten tot dit voorbij is of dat het voor de kinderen weer acceptabel wordt om op jezelf te gaan zitten. Naarmate de tijd verstrijkt zie de kans van samenwonen voorbijgaan. Ik ‘leer’ wel steeds beter op mezelf te zitten. Aangezien Karin en ik steeds meer in de haren vliegen en er dan absoluut geen verbinding is tussen ons, vind ik het juist weer fijn als ik weer alleen naar mijn eigen huisje mag. Is dat gezond? Ja en Nee. Maar als ik nu moet spreken van een relatie zo met elkaar of liever gezegd uit elkaar, zeg ik eigenlijk nee! Een telefonische relatie en ook dat gaat niet altijd goed. Op één of andere manier zitten we elkaar dan in de weg of is er geen begrip of verbinding. Dit is voor mij zo ontzettend vermoeiend en merk dat ik lichamelijk best wel wat klachten hiervan heb gekregen. Ook voel ik mijn armen weer met een beklemmend gevoel. (lees=verstopte aderen ; hart!)
Tenminste dat denk ik, want een paar dagen nadien heb ik nergens last meer van. Dus stress kan wel een factor zijn en ‘extra’ inspanning. Afijn, binnenkort weer m’n APK’tje met bloedmeting en dan weet ik weer hoe ik ervoor sta.
Nu moet ik wel zeggen dat ik veel meer vrij heb en dus geniet van mijn vrije tijd. Bezigheden die ik inmiddels naar me heb toegetrokken en ook leuk vind. Karin daarentegen vecht met haar werkuren en dagen die onregelmatig gevuld zijn en wil haar eigen leven ook invullen met bezigheden zoals bezoeken van vrienden en poetsen van haar huis, koken en wat nog meer. Ik voel me dan een ‘bijzaak’, geen echte partner! En toch weet ik van haar dat ze van me houdt. Ja, dat klinkt heel raar en dat is het ook. Ze zal dat amper uit haar mond laten komen en geeft het aan in dingen of uitjes of iets wat ze je kan geven. Cru gezegd, ze geeft haar liefde in door ‘iets’ te geven. Niet zo letterlijk, maar niet hartstochtelijk, geen geknuffel, iets waar ik af en toe wel behoefte aan heb. Nee dat ligt niet in haar aard. Verder is ze echt zo ongelooflijk trouw als het sterrenbeeld stier kan zijn. Dat siert haar absoluut en heb ook veel respect voor haar.
Ik zal eerlijk zijn door te zeggen dat ik al duizenden momenten heb gehad in de tijd dat ik haar nu ken, dat ik ermee wilde stoppen en het toch niet doen. Dit is voor mij het lastigste deel om uit te leggen waarom ik dat niet kan of toch niet doe. En mede ook een vorm van schaamte naar mezelf en directe mensen om mij heen. Naar mijn vrienden, familie e.d. die waarschijnlijk het beeld hebben dat Karin het beste is wat me ooit in mijn leven is overkomen en nooit mag verdwijnen. Ik pas heel goed binnen haar familie en zij juist bij mijn familie. Wat wil je nog meer, zou je zeggen! Maar ik doe haar echt enorm tekort als ik zo over haar schrijf, want zij is van binnen ook een enorm emotioneel persoon, alleen dat laat ze niet zien. Daar is ze te ‘stoer’ voor. Ze heeft geleerd zich staande te houden – van jongs af aan. Haar feministische houding heeft ze vermoedelijk van haar moeder, die je – naar verluidt – waarschijnlijk ook met handschoentjes moest aanpakken. Haar kinderen zijn enigszins spartaans opgevoed. Die noemde haar vroeger dan ook de heks. Op haar werk werd ze ook met een cactus vergeleken. Fel, eigenwijs en haar visie laat ze niet gemakkelijk los en vergeeft niet snel. Maar heeft – als ze ontdooit – toch ook weer haar enorme verbindingsmomenten. Zeer hartelijk en zo attent. Maar die gaan pas in als ze haar innerlijke rust heeft gevonden en haar ‘dagelijkse’ beslommeringen even kan loslaten.
Over loslaten gesproken, als ik zeg dat ik me op een gegeven moment aan iemand hecht en tussenhaakjes er erg vertrouwd mee ben, dan kan ik dat erg lastig loslaten. Dat is sowieso een bijzonder lastig onderwerp voor mij. Loslaten! Ik ben daar zo verdomd slecht in.. ik kan het echt niet, hè.
Ik ben een bijzonder emotioneel persoon – van binnen en is ook wel van buiten absoluut ook non-verbaal wel te merken. Een HSP (hyper sensitieve persoonlijkheid) en ook nog eens een ADD (Attention Deficit Disorder). De verkorte vorm van ADHD. Dus zonder die hyperactieve vorm erbij, want ik kom juist vaak als een rustig persoon over. Maar niet van binnen. Ik ben sowieso qua karakter een denker en dan dit er nog bij betekent dat mijn mentale brein veelal bezig is met een snelheid van 200 km/h. Erg vermoeiend dus en ja, ook soms voor mijn medemens en.. partner Karin. Ik werd dan ook wel Mister To-Much genoemd. Ik kan wel overdrijven met vele dingen – theatraal zijn – te veel willen doen – touwtjes in handen houden – pietje-precies – overdaad creëren – (te) nieuwsgierig zijn – opdringerig – ongeduldig. Best veel negatieve dingen. Oef!
Een echte volwaardige (extroverte) HSP. Ik ben een persoon met enorme voelsprieten. Zeg maar een sprinkhaan met voelsprieten die twee keer zo groot zijn als het beestje zelf. En ook “sprinkhaan” past wel bij mij! Af en toe een enorme spring-in-’t-veld. Een wilde sprong in het duister en dan pas daarna beseffen waar je naartoe ging. Impulsief gedrag.
Dus bij elkaar genomen zijn we twee totaal verschillende typen die feitelijk gezien niet echt bij elkaar passen. Hoewel de datingsite anders aangaf en dat is nog steeds een houvast voor haar om te zeggen dat het wel past. Om het nogmaals cru aan te geven, ben ik sinds dat ik haar ken enorm veranderd qua doen en denken. En daarmee ook de omgang met haar. Het is wel te kostte gegaan van mijn spontaniteit en humor die ik toen veel meer uitte, want vele zaken zijn inmiddels in haar ogen “not done!”.
En ja, ik heb heel veel pijn geleden van binnen en opgeslokt en geaccepteerd en aangepast. Is dat wel goed? Ben ik mezelf nog eigenlijk wel? Nou ja, zodra ik alleen ben wel en trek ik mijn plan of nieuwe plannen. Ik zet inderdaad wel de knop om als bij haar ben of zij hierheen komt. Een “Karin” modus.. en je mag gerust weten dat dat niet altijd direct gaat en volgt er mogelijk weerstand van mij en tegenstribbelen en gekibbel en geduw naar elkaar, waardoor er een afstand gecreëerd wordt. Zij ook en moet ze ontdooien van haar dagelijkse beslommeringen en betekent dat we dan pas evt. een dag later pas weer verbinding zoeken. Het mes snijdt aan twee kanten. Is dit wel normaal binnen een relatie? Weet je, dat ik eigenlijk het antwoord niet weet! Ik heb blijkbaar nog nooit een relatie gehad waarvan ik zeg of daar wel echt sprake was van een “echte” relatie.
Dus wat is goed en wat is (goed) fout!? En ik denk dat zij dat – gezien haar historie – misschien ook niet weet hoe een echt goede relatie kan zijn. Tja, wat is een goede relatie? Wij hebben een week in het huis van haar vriendin mogen zitten. Oppassen op het huis met een hond ‘Boeddha’. Een drukke Jack Russel maar een schatje. En dat ging ook zodanig goed, dat Karin daar telkens aan refereert dat samenwonen voor ons best hoopvol en goed kan zijn. Want zoals we toen waren en met elkaar omgingen, was voor haar een openbaring binnen onze relatie. Dus is het wel zo slecht met wat ik hierboven aangeef? Is er hoop als we ooit bij elkaar komen te zitten en dat het dan best wel goed gaat of liever gezegd, dat dat juist de uitkomst is van onze relatie perikelen. Dan verkeren we namelijk in een gezamenlijke omgeving waar je ook gewoon bezig zijn met je eigen dingen die je onderneemt, maar daarnaast ook vele dingen samen doet en deelt. Misschien wordt dat dan toch onze uiteindelijke Walhalla. Een mooie naam voor ons (nieuwe) huis. Eerst maar eens kijken of we beiden een dergelijke lange adem hebben/houden.
Ik heb even gekeken naar mijn maantype binnen de astrologie. Ik heb Leeuw in mijn maanteken en de tekst hieronder is wat ik daarbij vond. Het klopt allemaal. Eigenlijk is Leeuw nog meer bij mij van toepassing dan Waterman. Als je me kent, zal je beamen dat het waar is. In sommige gevallen, helaas!
————————————————————————————————————————————
Je bezit vast en zeker een groot gevoel van eigenwaarde waarvan je op een warme en natuurlijke manier blijk geeft in je relaties met anderen. Aan de andere kant valt evenmin te ontkennen dat je nogal trots kunt zijn, je kunt je al vlug gekrenkt voelen als je denkt dat je genegeerd of slecht behandeld wordt. Enerzijds kun je zodoende prettig in de omgang en charmant zijn, anderzijds echter trots en veeleisend. In zaken komt hoogmoed voor de val, vermijd daarom botsingen met als enige reden dat je je waardigheid niet wenst te verliezen. In beroepsmatige en sociale aangelegenheden zul je vaak in het middelpunt van de aandacht staan en met je speelsheid schep je een opgewekte sfeer. Je bezit aanleg voor creatieve ondernemingen waarin je je identiteit tot expressie kunt brengen.
Je bent grootgebracht met het gevoel dat je respect waard bent en voelt waarschijnlijk een sterke drang om aan de (hooggestemde) verwachtingen van je ouders te voldoen. Jouw innemend gedrag en je romantische inborst kunnen tot tamelijk dramatische ervaringen in de liefde leiden, en het dragen van de consequenties van deze affaires zal een grote vormende invloed op je hebben. Je bent erg charmant en verwacht ook veel aandacht te krijgen, maar op de weg naar emotionele volwassenheid zal je ego de nodige butsen en schrammen oplopen. Gaandeweg leer je door eigen ondervinding dat het verdienen van andermans bewondering veel energie kost. Je bent creatief en leidt graag een goed leventje, terwijl je tevens verwacht anderen te kunnen beïnvloeden. Kinderen kunnen een heleboel voor je te betekenen hebben en je de vreugde schenken waarnaar je eigenlijk onafgebroken hunkert.
————————————————————————————————————————————